παραθέτω ένα κείμενο που είχα γράψει παλιότερα και απαντάει, πιστεύω στην ερώτηση γιατί επιλέγουμε αυτή τη μορφή "δράσης"
Η αφήγηση είναι πράξη, ενέργεια ανθρώπων, και ως τέτοια επενεργεί στο περιβάλλον
«Επιλέγουμε να δώσουμε έμφαση στην ανθρώπινη διάσταση της προφορικής αφήγησης. Το κείμενο είναι ακριβώς αυτό που λέει η ονομασία του: ξαπλωμένο. Το κείμενο κοιμάται, βρίσκεται σε νάρκη ή σε ακόμη χειρότερη κατάσταση. Οι λέξεις, το περιεχόμενο, το θέμα του, η «λογοτεχνική» μαεστρία του παραμυθά αποτελούν ένα ελάχιστο μέρος του τι συμβαίνει σε μία αφήγηση. Είναι το λιγότερο σημαντικό, όμως είναι το μόνο που μπορεί να καταγραφεί, να μετρηθεί, να μελετηθεί και τελικά να εκτιμηθεί. Ο αφηγητής μιλάει ο ίδιος, προσωπικά απευθύνεται σε ζωντανούς ανθρώπους που τον ακούνε εκείνη την ώρα, βρίσκονται μαζί στον ίδιο χώρο.
Ανταποκρίνεται στα ερεθίσματα που δέχεται, είτε από το συγκεκριμένο χώρο, είτε από τις συνθήκες που επικρατούν, ακόμα και από το κοινό, άμεσα όταν του απευθύνονται. Η αφήγηση διαμορφώνεται από τα ερεθίσματα αυτά και μετατρέπεται σε μία κοινή εμπειρία, στην οποία μετέχουν όλοι οι παρόντες. Ο αφηγητής δεν επιβάλλει εικόνες, δεν απευθύνεται σε θεατές, αλλά φροντίζει να γεννηθούν οι συνθήκες που επιτρέπουν στον καθένα που τον ακούει να δημιουργήσε ο ίδιος τις εικόνες αλλά και να διαμορφώσει την άποψή του για όσα πράττουν οι ήρωες της ιστορίας. Η μαγεία της αφήγησης, έγκειται στο ότι απαιτεί την ανθρώπινη παρουσία, τη συμμετοχή σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξης, δηλαδή τη ψυχή, τη συνείδηση, τη σκέψη, το νου και το συναίσθημα για να υπάρξει. Είναι η τέχνη, η προφορική αφήγηση, που αντιστέκεται στη μαζικότητα και την ευκολία, αφού απαιτεί σεβασμό στο ανθρώπινο μέτρο και δεν προσφέρει τίποτε «μασημένο», «έτοιμο» ή ευκολοχώνευτο. Η τέχνη της προφορικής αφήγησης μας έχει κληροδοτήσει έργα που καλύπτουν το φάσμα ολόκληρης της ανθρώπινης εμπειρίας, από την αυγή της ανθρωπότητας μέχρι σήμερα, και σχεδόν αδιανόητης καλλιτεχνικής εμβέλειας, από τα έπη του Ομήρου μέχρι σόκιν ανέκδοτα.»
